(de genoemde foto’s in de tekst staan onderaan dit bericht)
Nieuw Lekkerland, 31 oktober 2020
Hallo allemaal,
Een foto van rennende verplegers in coronapakken en 91 doden op één dag: met die berichten op de nieuwsapp uit België begint de dag. De spanning is voelbaar, de druk stijgt enorm. De moed zinkt me in de schoenen. Vandaag tóch club houden? Krijgen we niet iedereen over ons heen: “Dit kun je toch niet máken? Snap je dat niet?” Alle woonblokken om het veld heen, 16 hoog, zien wat we doen! Iedereen kan de politie op ons af sturen. Dat onze boodschap zo belangrijk is? Daar hebben die mensen geen boodschap aan! Hoe leg je dit dan uit? Al rijdend van Nederland naar Antwerpen denk ik aan Psalm 46 ter bemoediging.
Als ik aankom ga ik bij de kinderen thuis langs met een mand (foto 1). Daarin zit een uitnodiging voor de club van vanmiddag, een traktaatje of boekje, een banaan en een kleinigheidje (foto 2). En ik check bij elk kind de temperatuur met een infrarood-thermometer. Bij één huisdeur zie ik géén ouders, wél 6 a 7 kinderen, die graag willen komen. Helaas … de helft van de kinderen heeft verhoging, 38,1!
Op de laatste club (7 maart) liep Moumouda* (9 jaar) boos weg. “Ik kom nóóit weer!” riep hij toen. “Het is hier sáái!” Hij wilde met alle geweld naar huis. Vandaag kom ik bij hem aan de deur. Blij pakt hij de uitnodiging en cadeautjes aan. Nét voordat hij de huisdeur weer dichtdoet, kijkt guitig door de opening en zingt nog: “Ja is ja, nee is nee, beloofd is beloofd!”
De club doen we buiten, want we hebben geen toestemming om het binnen te doen. Klaarzetten is eenvoudig: zeilen uitspreiden en dekens eroverheen. Geen partytent, want het waait behoorlijk! Als de kinderen arriveren, houden we het programma en dat loopt rustig en gesmeerd. Er zijn ook slechts 15 kinderen. Esther leert Joh.8:12 aan over het Licht van de wereld (foto 3). We hoeven werkelijk niet één keer te waarschuwen! Wat een goede sfeer! Controle? Toezicht? Commentaar? We zien verschillende keren politie voorbij komen, mensen passeren, maar NIEMAND spreekt ons aan!
Oei, nu komt er wel een héle donkere lucht aan! “Heer, geef dat het nog even NIET gaat regenen!” Het verhaal moet namelijk nog beginnen! Zowel in de groep met de jongere als met de oudere kinderen wordt intens geluisterd naar het verhaal over de opwekking van Lazarus (foto 4 en 5). Het blijft droog…. Moumouda geeft antwoorden én stelt veel vragen. “Als je in de Heer Jezus gelooft, kun je dan punten verdienen?” “Als je in de Heer Jezus gelooft, word je dan super, super slim?”
Het verhaal is uit. Het is nu héél donker. Alle kinderen zitten weer bij elkaar. “Ik wil nog graag samen bidden voor jullie, voor de komende tijd. Weten jullie zelf ook iets wat we God kunnen vragen?” “Dat onze familie geen corona krijgt,” zegt Moumouda. Faruhu* zegt: “Dat de duisternis uit ons leven weggaat.” Ik knik: “Misschien zijn er andere kinderen hier die dat óók graag willen. Als je óók graag wil dat de zonde uit je leven weggaat, en de duisternis uit je hart verdwijnt, en je graag de Heer Jezus in je hart en leven wil hebben en in Hem wil geloven, mag je met me meebidden.” Samen bidden we … géén kort gebed! Ondertussen gaat het zachtjes regenen. Maar geen één kind geeft een kik. Héél stil blijven ze meebidden. Na het ‘amen’ zitten ze zwijgend in de (nog) zachte regen. Een heilige stilte.
Moumouda staat bij het opruimen bij mijn auto. “Ik wil Jezus zijn,” zegt hij. “Bedoel je dat je graag wil dat de Heer Jezus in je leven komt?” “Ja,” zegt hij. Het regent op dat moment écht en hij moet mee met Benja die hem naar huis brengt, en ‘de weg’ is uitgelegd op de club, dus ik zeg: “Hier heb je nóg iets om te lezen! Ik bid voor je.” Daar gaat hij … op weg naar huis …
En wij? Wij zijn vandaag héél erg snel klaar met opruimen!
* niet hun echte naam
foto 1 foto 2 foto 3 foto 4 foto 5 foto 6 foto 7
